Over Kerstkaartjes, nieuwe workshops en verlangen naar een winterslaap!

fragment uit mijn tweede Nieuwsbrief

De geschenken van de geschenkenbeurs

Afgelopen weekend stond ik op de geschenkenbeurs van Steinerschool Brugge. Fantastisch, zo’n sfeervolle school ei-vol met standen, waar je allerhande ambachtelijke creaties kan bewonderen en op de kop tikken.

Als we een dikke 20 jaar teruggaan in de tijd, toen was ik voor het eerst zelf bezoeker van zo’n geschenkenbeurs. Ik herinner me nog alsof het gister was hoe ik betoverd werd door de aanwezige poppenmakers en wolbewerkers. Minutenlang heb ik staan wegdromen bij de wollige wezens, als een wereld die voor me openging.
Daar werd een zaadje geplant, een voelbaar verlangen naar verzachten, verwonderen en vertragen.

Nu, zoveel jaren later, ben ik het, die daar sta, aan de andere kant van dat kraampje, met mijn eigen zielewerk, mijn creaties die me al zoveel schonken.
En nu ben ik het, die de dromerige blikken mag gadeslaan en mag genieten van de verwondering en dromerigheid in de blik van de bezoekers. Dat is voor mij het allergrootste geschenk, de cirkel is rond!

De warme gesprekken, de creaties die een nieuw thuis hebben gevonden, en de vele geïnteresseerden voor de komende workshops voelen als een heerlijke extra beloning.

Fragment uit mijn allereerste nieuwsbrief.

Voor haar... 🖤

Een kleine 20 jaar geleden maakte ik mijn allereerste kabouter,
niet beseffend wat deze kleine wezentjes voor me zouden gaan betekenen...

Die allereerste kabouter legde ik in de hand van een lieve vriendin
die in coma lag en enkele dagen later overleed.

De jaren die volgden maakte ik ontelbare gelijkaardige kabouters.

Kabouters die mee vertrokken op een lange of korte reis,
kabouters die je zeggen dat ik je graag zie...
Zo mijn eigen stiekeme manier
om bij een afscheid een stukje van mezelf mee te sturen op avontuur...

Gelukkig waren er ook heel veel blije kabouters,
verjaardagskabouters, huwelijkskabouters
en ook bij de geboorte van Bo greep ik mijn kans
om kabouters in het rond te strooien.

‘t Werd zo iets wat ik doe...
Mijn kleine lichtpuntjes waarmee ik probeer het soms onuitspreekbare te zeggen...

Onlangs maakte ik er weer eentje,
Met trillende handen en een huilend hart...
Zo eentje die ik liever niet had gemaakt...
Want zij, zij was er eentje die ik echt liever nog dicht bij me had gehouden...

Voor haar...
Zoveel graag zien voor haar...

Voor A.
Omdat ik haar mis
🖤

Dit is een repost van een ouder bericht op mijn sociale media,
omdat het ook hier zijn plaats verdient...